Het is het enige land met meer paarden dan inwoners: Mongolië. De ideale plaats voor ’s werelds zwaarste paardenrace. In de zomer van 2011 deed ik mee aan dit absurde avontuur. Duizend kilometer in maximaal tien dagen, een GPS om de uurtu’s te vinden – wisselpunten – waar uitgeruste paarden klaarstonden voor het volgende deel van de race. Veertien uur per dag zat ik in het zadel, om de nachten door te brengen op de grond van een Mongoolse joert.
Zo’n intense uitdaging levert onvergetelijke ervaringen op. Op de tweede dag reed ik moederziel alleen door de steppe en werd onverwachts geroerd door een uitzicht van paarsachtige rotsen. Andere keren verbaasde ik me over de Mongoolse paarden, die op volle snelheid moeiteloos hun weg vonden tussen de gaten, stenen en hobbels. Het contact met de Mongolen was bijzonder: we konden nauwelijks communiceren, maar steeds was er die stilzwijgende gedeelde liefde voor het paard.
Hoewel ik niet zoveel pech had als sommige andere deelnemers – botbreuken, verloren vingers – gingen er natuurlijk dingen mis. Ik onderschatte de risico’s, raakte uitgedroogd en onderkoeld en moest een middag aan het infuus doorbrengen. Drie keer werd ik van een paard gebokt, waarna ik de laatste kilometers naar het wisselpunt te voet aflegde, omgeven door een wolk van muggen, krabbend aan de bulten op mijn lijf.
Geen moment heb ik me afgevraagd waar ik aan begonnen was. Sterker nog, hoe dichterbij de finish kwam, hoe melancholischer ik werd. Ik wilde de weidsheid van de steppe en de spanning van de race niet achter me laten, maar moest natuurlijk terug naar Nederland. Eén geluk had ik: terwijl de andere ruiters kampten met ontwenningsverschijnselen mocht ik me nog een jaar lang in Mongolië begeven, in gedachten tenminste, tijdens het schrijven van mijn boek Missie: Mongolië
Frederique Schut
